Lenie Repko
AM-Annemarie de Wildt
Farhad Sabah is zeer geïnteresseerd in de foto van het Stadsarchief van ‘zijn’ winkel in 1925. Hij maakt meteen een kopie om op te hangen in de winkel. ‘U bent dus uit het gulden tijdperk’, constateert hij. Lenie’s oog valt meteen op de bewakingscamera’s en spiegels. ‘Die hadden we vroeger niet’.
De mandjes waren toen van ijzer en niet van plastic. Er kwamen veel oude mensen in de winkel en Lenie doet voor hoe ze voor deze klanten de boodschappen verzamelde. Cadeautjes zoals bij de Gruyter gaven ze niet, wel zegeltjes. We mogen ook kijken in de keuken achter de winkel. ‘Wat is het klein’, roept Lenie Repko uit. ‘Dat we hier met zijn zessen koffie zaten te drinken’. De winkel is inmiddels groter geworden. Er is een wand weggehaald, waar vroeger de slaapkamers achter lagen. ‘Eigenlijk waren we ook een belhuis’, zegt Lenie als ze kijkt naar de telefooncellen achter in de zaak. ‘wij hadden als een van de weinigen telefoon en voor een dubbeltje mochten mensen bellen’.
Meer verhalen van Lenie Repko:
Het buurtverhaal van mevrouw Repko
Co-operatie de Samenwerking
