Anika van de Water
Van breien als een hippe bezigheid tot een bezigheidstherapie voor oude omaatjes. Marijke heeft alle trends voorbij zien komen de afgelopen veertig jaar, want zo lang zit ze al in het vak. Of dat niet saai is? Nee hoor, de kantoorbaan die ze ervoor heeft gedaan, dat was pas saai. Dit is van hobby werk maken. Bloed kruipt waar het niet gaan kan: ook haar oma was eigenaar van een wolwinkel, op het Andoornplein, een paar straten verderop.
En ze heeft een fantastische klantenkring, dat scheelt ook. Van heinde en verre komen ze naar Amsterdam Noord om breibenodigdheden in te slaan en de laatste nieuwtjes uit te wisselen. Elk “ lek en gebrek” passeert de revue. In al die jaren heeft ze met een aantal van die klanten een bijzondere band opgebouwd. Zoals met de Surinaamse dames die al jaren twee ochtenden per week handwerkles geven in buurtcentrum 't Crat en met hun pupillen prachtige traditionele gewaden maken, kotto’s genaamd.
Het doet haar deugd dat er nog handwerkles wordt gegeven want zoals alle oude ambachten dreigt ook het breien te verdwijnen. Op school is het geven van handwerkles geen automatisme meer en nu de spinnerijen zijn verplaatst naar lage-lonenlanden vervaagt ook het besef dat wol afkomstig is van het schaap. En dat is jammer want breien is een eeuwenoude traditie; van breiende ridders in de middeleeuwen (om zichzelf van malienkolders te voorzien dat ze droegen over hun harnas) tot breiende vissers die op deze wijze hun netten fabriceerden. En als ze toch bezig waren, konden ze net zo goed de stap zetten naar het ontwerpen en breien van de traditionele Ierse visserstrui. Ieder dorp zijn eigen ontwerp zodat duidelijk was uit welk dorp een aangespoelde visser afkomstig was.
En naast het feit dat breien een oude traditie is die het waard is om bewaard te blijven, is breien gewoon ontzettend leuk betoogt Marijke. Het is creatief en stelt je in staat iets unieks te maken, een kledingstuk dat niemand heeft. En het kan nog therapeutisch zijn bovendien. Huisarts...die vroeger praktijk hield op de Hagedoornweg wist dit heel goed. Hij wees vrouwen die bijvoorbeeld net een verlies hadden geleden of op andere wijze een knauw of trauma hadden opgelopen op de heilzame werking van breien. En dus togen de dames naar de Breihoek. Konden ze meteen hun lek of gebrek delen.